'Je weet pas wat je mist…'

De melkprijs is weliswaar niet geweldig, onder invloed van de lage olieprijs. Maar van een echt prijsdal is geen sprake. Het aantal sociale contactmomenten is wel drastisch verminderd. Hier werden de boodschappen doorgaans al thuis bezorgd, de vaste postbode bracht de pakketjes al achterom in de keuken en de meeste vertegenwoordigers komen alleen op afroep. Het schrappen van verjaardagen en andere feestjes is voor ons een gemis, maar voor de jeugd in de stapleeftijd vind ik dat nog veel beroerder.

Stiekem zie ik ook nog wel voordeel, omdat vergaderingen nu digitaal worden georganiseerd. Dit scheelt niet alleen reistijd, ook kun je rechtstreeks uit de stal voor de camera schuiven zonder dat iemand zich afvraagt waar de geur van kuilgras vandaankomt. Maar de grootste verandering is voor ons de sluiting van de basisscholen.

Onze jongens mogen voorlopig niet naar school. Mogen, ja. Twee verschillende karakters. De een gaat graag naar school, de ander normaal gesproken met tegenzin. De lesstof wordt nu zoveel mogelijk digitaal aangeboden, toelichting en ondersteuning gebeuren via de camera. Dat lijkt eenvoudig, maar valt nog niet mee. De een slaat dicht wanneer een som niet lukt, omdat hij weet dat er nog negen dezelfde sommen achteraankomen. De ander is zo snel afgeleid dat er maar drie sommetjes zelfstandig worden gemaakt, voordat er een ontsnappingspoging wordt gedaan.

Net als veel andere ouders komen we er nu achter dat kinderen onderwijzen echt vakwerk is. Van buitenaf lijkt het weinig meer dan uit een lesboek voorlezen en wat rode kruisjes en krulletjes zetten. Het is de kunst kinderen te stimuleren en uit te dagen zonder hen te overvragen. Dat is best lastig in te schatten zonder persoonlijk contact. Uit gezichtsuitdrukking en lichaamshouding kun je normaal gesproken al veel afleiden. Ik hoop daarom voor leerlingen, leerkrachten en ouders dat de scholen weer snel opengaan. Het zou ons in ieder geval een hoop tijd en frustratie schelen.