'Puzzelen met botten'

'Zullen wij de botjes oprapen en thuis schoonmaken?', stelde ik mijn kinderen voor. Olles ogen werden groot van opwinding. 'Jaaa, vet.' Supervet.

We pakten handschoenen en een emmer en bogen ons over het dode beest. 'Kijk, tanden', riep Olle. Zijn broertje Joris pakte een lang bot. 'Deze zou ook van een dinosaurus kunnen zijn' – heerlijk, die dinofase. We vonden ribben, schouderbladen, rugwervels en twee kaken vol tanden en kookten deze in een pan met water. Binnen een mum van tijd verspreidde zich een rotte lucht door de woonkamer.

Ik kon me van vroeger niet herinneren dat botten zo stonken. Als kind groef ik onze dode katten altijd op, om in mijn slaapkamer op een plankje te leggen. Ook ging ik naar de polder om dode hazen en reigers te zoeken voor mijn bottenverzameling.

En op vakantie zijn we zelfs langs de Duitse snelweg gestopt, omdat ik een aangereden vos had zien liggen. Deze legde mijn vader onderin de vouwwagen, tot afgrijzen van mijn moeder. 'Alles stonk, maar het was heel ontwapenend om een klein blond meisje met al die botten te zien sjouwen. Je was oprecht geïnteresseerd.'

Na twee uur koken pakte ik een oude tandenborstel om de laatste restjes zand en groene aanslag weg te poetsen, waarna ik op internet een plaatje van een vossenskelet zocht. 'Kijk jongens, eigenlijk is dit een grote puzzel. Door de botten op de juiste plek te leggen, kunnen we de vos een beetje namaken. De ribben horen hier, de nekwervels daar.'

Olle bekeek het skelet. 'Maar we hebben zijn kop niet. Alleen zijn kaken.' Dat klopte. De kop had ik niet kunnen vinden. Wel een stuk, waarvan ik vermoedde dat het bij de schedel hoorde. 'Dan weten we meteen hoe de vos is doodgegaan', zei Olle vol overtuiging. 'Sjaak heeft hem met een hamer op zijn kop geslagen, om de kip te redden.'

Sjaak, je bent er gloeiend bij.